نیک بلاگ

کرمانشاه 

سرزمین اهورایى ایران از کناره ‏هاى ‏سیحون تا فرات و از دریاى خزر تا دریای ‏فارس براى هر ایرانى پاک نژاد، مقدس وگرامى است. 

همان قدر که آذربایجان همیشه سربلند ومردم سخت کوش و دلاور آن و بلوچستان ‏پهناور و خراسان زرخیز، عزیز و دوست ‏داشتنى است، مازندران و فارس و کردستان ‏و ایلام هم محبوب است; زیرا همه این‏ سرزمینها جزیى از سرزمین پهناور و مقدس ‏ایران است و قسمتى از پیکر مادر وطن وهرگز در میان اعضاى بدن نمى‏توان چشم رابر دهان یا دست را بر پا ترجیح داد و این خطو خال و چشم و ابرو هرکدام به جاى خویش ‏نیکو و دوست داشتنى است و هر یک ‏ویژگى خاص خود را دارد و البته همین ‏ویژگیهاست که باعث مى‏شود ما درباره ‏منطقه‏اى بیش از مناطق دیگر به سخن ‏بپردازیم.  از جمله این مناطق کرمانشاهان است ;منطقه پر اهمیتى که در غربى‏ترین بخش ‏جمهورى اسلامى ایران در کنار مرز ایران وعراق با مساحتى حدود 23622 کیلومترمربع واقع و از کهنسالترین مناطق کشوراست. 

مردمش که بیشتر از نژاد کرد مى‏باشند تیره‏اى نیرومند از نژاد آریا یعنى ساکنان ‏اصلى کشور ایران هستند و زبان کردى آنان ‏شاخه ‏اى از زبان فارسى یعنى زبان ایرانى‏است. 

وجه تسمیه کرمانشاهان در کتب و متون جغرافیایى یا المسالک والممالک (راهنامه‏ ها - شهرنامه ‏ها) اشارات ‏صریحى وجود دارد که قرمیسین، قرمسین واکثر بشکل قرماسین یا قرماشین معرب واژه‏ کرمانشاهان، کرمانشاه و یا گرمان ساه وگرمان سان بوده و مى‏باشد.  

ابوبکر احمدبن محمد بن اسحاق‏همدانى، معروف به ابن فقیه، در کتاب خودبه‏نام ترجمه مختصر البلدان (حدود 279ه.ق) مى‏نویسد: "قباد از مداین تا رودخانه‏ بلخ، در همه راه هیچ سرزمینى نیافت ‏که هوایش از کرمانشاهان تا گردنه ‏همدان، خوش‏تر و آبش گواراتر ونسیمش لذت بخش‏تر باشد. این بودکه قرماسین را ساخت و ویژه خویش ‏کاخى بلند بر روى هزار ستون بناکرد." پس قرماسین کلمه‏اى است‏پارسى یعنى کرمانشاه.