چهارچوب اساسی متدولوژی مهندسی اطلاعات( IE ) توسط کلیو فینکل اشتاین و جیمزمارتین توسعه یافته است. منشاء این متدولوژی، روشهایی است که فینکل اشتاین در اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی، در استرالیا برای مدلسازی داده‌ها پیشنهاد کرد. در سال ۱۹۸۱ فینکل اشتاین و مارتین، مشترکاً کتابی به‌نام “مهندسی اطلاعات” منتشر کردند که در آن اصول و کاربردهای متدولوژی به تفصیل بیان شده بود (مارتین و فینکل اشتاین، ۱۹۸۱).
از سوی دیگر، در سالهای پایانی دهه ۷۰ میلادی، گروه دیگری در انگلستان، متدولوژی جدیدی به نام D2S2 (توسعه سیستم در محیط داده‌های مشترک) ابداع کردند که از طریق شرکت CACI ارائه می‌شد. این متدولوژی نیز به گونه‌ای در توسعه متدولوژی IE مؤثر بوده است.
در حال حاضر، روایتهای مختلفی از این متدولوژی توسط شرکتها و مؤسسات متعددی در سرتاسر دنیا ارائه می‌شود که همگی در چهارچوب کلی متدولوژی IE می‌گنجند، اما هریک بنا به مقتضیات عملی یا تأکیدهایی که بر روی بخشهایی از متدولوژی داشته‌اند، با هم تفاوت می‌کنند. به گفته مارتین، ” IE را نباید به عنوان یک متدولوژی دقیقاً مشخص شده محسوب کرد. IE همانند مهندسی نرم‌افزار، بیشتر یک رده از متدولوژی‌هاست” (مارتین، ۱۹۹۱).
IE در رده بندی متدولوژی‌ها جزء متدولوژی‌های داده مدار قرار می‌گیرد. در این متدولوژی تأکید اصلی بر مدلسازی داده‌ها و معین کردن رفتارها و مشخصات سیستم از روی داده‌هایی است که پردازش می‌کند. در واقع یکی از ویژگی‌هایی که همه روایتهای این متدولوژی را به هم پیوند می‌دهد، همین تأکید بر مدلسازی داده‌ها است.
