با شروع زندگی مشترک و ایجاد رابطه زناشویی، رضایت زناشویی به متغیری مهم در رابطه با کیفیت زندگی بدل میشود. رضایت زناشویی یک متغیر نگرشی است و بنابراین یک خاصیت فردی زن و شوهر محسوب می شود. رضایت زناشویی فرآیندی است که در طول زندگی زوجین به وجود می‌آید و لازمه‌ی آن انطباق سلیقه‌ها، شناخت ویژگی‌های شخصیتی،ایجاد قواعد رفتاری و شکل‌گیری الگو‌های مراوده‌ای است.( خدابخش احمدی و همکاران،۱۳۸۴). بدین ترتیب می‌توان گفت: زوجینِ دارای رضا‌مندی، در حیطه‌های گوناگون زندگی با همدیگر توافق دارند.این چنین زن و شوهر‌هایی از نوع و سطح روابط عاطفی‌شان راضی هستند،پای‌بندی‌های مذهبی مشترکی دارند، وقت و مسائل مالی خودشان را به خوبی برنامه‌ریزی ومدیریت می‌کنند، در مسائلی که اختلاف نظر دارند، مصلحت زندگی و خانواده را بر مصلحت خود ترجیح داده، از انعطاف‌پذیری بالایی برخوردارند، از نوع و کیفیت گذران اوقات فراغت و رفت‌وآمد با اقوام و دوستان رضایت دارند و در نهایت، در تعداد و نوع تربیت فرزندان با هم اشتراک نظر دارند. اهمیت کیفیت زندگی‌زناشویی یا همان رضا‌مندی و نارضا‌مندی زناشویی، در تأثیر آن بر سلامت روانی و جسمانی پدیدار میشود. مطالعات نشان داده است که رضا‌مندی و یا نارضا‌مندی زناشویی، بر بسیاری از ابعاد زندگی فردی و اجتماعی تأثیر می‌گذارد، برای مثال، نتایج مطالعات در محدوده تأثیر جسمانی نشان داد، افراد متأهل که زندگی‌شان پایدار بوده و استحکام بیشتری داشته، عموماً عمر طولانی دارند، از نظر جسمانی سالم‌ترند، شاد هستند و بیشتر احتمال دارد که از سرطان نجات یابند. ( خدابخش احمدی و همکاران،۱۳۸۴).افراد متأهل ی که زندگی‌شان پایدار بوده و استحکام بیشتری داشته و از رضا‌مندی زناشویی بالایی برخوردارند. بیشتر عاطفی‌اند و در مقایسه با افراد ناسازگار، کمتر دچار مشکلات روان‌شناختی می‌شوند.
