فرار از منزل از عمده ترین مقولاتی است که توسط روان شناسان، جامعه شناسان، درمانگران، روان پزشکان و مربیان تربیتی مورد توجه قرار گرفته است. فرار از منزل عبارت است از غیبت از خانه به مدت حداقل یک شب و بدون رضایت والدین یا سرپرست قانونی فرد (دی من۱ ،۲۰۰۰). شارلین۲ و مور-باراک۳ (۱۹۹۲) فرار را نیز به معنی دورشدن از منزل به مدت ۲۴ ساعت یا بیشتر می دانند که بدون اطلاع والدین یا بر خلاف میل آن ها صورت گیرد . پژوهش های متعددی در ارتباط با فرار از خانه صورت گرفته است. با این حال بیشتر آن ها بر عوامل خانوادگی، اجتماعی و زمینه ای متمرکز شده اند و نقش خود فرد و به طور خاص ویژگی های شخصیتی و مولفه های هوش هیجانی وی در تبیین رفتار فرار از خانه، کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش های انجام شده در سایر کشورها نیز جهت گیری مشابهی داشته اند. بلود۴(۱۹۸۰) اذعان می کند که لازم است در موردشخصیت خود افراد فراری اطلاعات بیشتری کسب شود . هیجان ها بخشی از شخصیت انسان هاست و بخش اعظمی از زندگی ما را در بر می‌گیرند. حضور مستقیم و غیر مستقیم هیجان ها را می‌توان در تارک قله‌‌های استدلال، عقلانیت و برهان های عقلانی مشاهده کرد.
